Peter Haining - Leksykon duchów.

Któż z nas nie lubi się bać? Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku, ale zjawiska paranormalne wciąż nam towarzyszą. Książkę tę po raz pierwszy przeczytałem w 1997 roku, w mojej osiedlowej bibliotece, będąc świeżo upieczonym uczniem pierwszej klasy Liceum. . Połknąłem ją dosłownie drugi raz w jedno niedzielne popołudnie. Jest to książka niesamowita. Leksykon duchów zawiera opowieści z rozmaitych stron świata. Mamy tutaj najwięcej o wiktoriańskiej Wielkiej Brytanii. Polecam każdemu, dla którego sprawy duchowości nie są obce. Nasza rodzima Słowiańszczyzna też ma sporo zjawisk paranormalnych: na przykład utopce, strzygonie, wisieluchy czy wampiry - wywodzą się z kręgu Słowiańszczyzny. Mamy swoje wampiry i wilkołaki. To właśnie z języka prasłowiańskiego do kultury zachodniej przeniknęło słowo : "wąpierz", czyli wampir. Z opowieści mojej śp. Babci Heleny, zmarłej w 2017 roku, nasłuchałem się w dzieciństwie mnóstwa opowieści o lokalnych upiorach. Ponoć co niektórych chowano twarzą do ziemi, i dawano im czosnek. Ponoć straszyło zawsze tam. gdzie nie przechodziła procesja Bożego Ciała. Tak więc nasza Ojczyzna też ma wiele tajemnic i zagadek. A Leksykon ten polecam każdemu, komu zjawiska paranormalne nie są obce. Czuje się tutaj pewien niedosyt. Ale książkę polecam wszystkim Moim Czytelnikom, którzy w listopadowe, jesienne wieczory lubią się pogrzać przy kubku kakao lub kawy, i powspominać nasze rodzinne duchy.