Książkę pochłonąłem w jedno popołudnie. Autorka jest psychologiem, a "Nie bój się życia" - książka jest zbiorem felietonów. Każdy z nas zmaga się z wieloma lękami, życiowymi lękami. Katarzyna Miller podaje przykłady ze swego życia oraz z życia swych pacjentów, co stanowi doskonałą ilustrację esejów.I tak dowiadujemy się, że nie ma co się bać bezdzietności, nie ma co się bać własnych rodziców, nie ma co się bać samotności , starzenia się, świąt bez rodziny. Wszystko napisane jest ogromną swadą i poczuciem, naprawdę olbrzymim poczuciem humoru.
Tak już jest w naszym życiu, że od momentu narodzin jesteśmy uwikłani w systemy - najczęściej jest to nasz własny rodzinny system. Dużo do powiedzenia miałyby tutaj ustawienia rodzinne według Berta Hellingera - a z tymi stykamy się w każdej psychoterapii, chociażby na pierwszych spotkaniach, gdy przedstawiamy własny życiorys, i pokazując pamiątki rodzinne w postaci zdjęć na których jesteśmy i zdjęć innych ważnych dla nas osób.
Duch Hellingera jest mi osobiście bardzo bliski. Niektórzy te tak zwane ustawienia hellingerowskie uważają za sekciarstwo. Zderzyłem się w swoim życiu z psychoterapią, i wiem, że najgorsze są momenty, kiedy trzeba (?) - lub powinno się mówić o własnej seksualności.
Autorka to jednym słowem szczwany lis polskiej psychoterapii. Nie niańczy swoich pacjentów, lecz jasno wskazuje im drogę - także nam nie- pacjentom - a czytelnikom - drogę do pełni życia, drogę do pełnego uzyskania samoświadomości. Nakazuje także - tu ciekawostka - zderzać się ze śmiercią także małym dzieciom - utkwił mi felieton, w którym Katarzyna Miller swojej pacjentce zabrania wręcz uciekania od ukrywania śmierci ulubionego chomika swego synka, proponując pogrzeb zwierzątka.
Na lekturze na pewno nikt się nie zawiedzie. Polecam!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz